آوخ کــه تـیـر کـودک چـــــرخ از زمـــان گــذشــت
دل را دریـــــد از هم و از اســتـخــوان گـــذشــت
آن درد چـــیــره گـشـــت کـه نتوان به دل کشید
وان زخم سلطه یافت که نیشش زجان گذشت
خاکستری به جـای در این دشـت تـــیـره مانـــد
چاوووش خـــوانــد و از خـــم ره کــاروان گذشت
دام زمانه قـــدر و بـها از کــســی نــخــواســــت
با موش رفت آنچـــه بــــه شـــیـر ژیـــان گذشت

دیر زمانی از مرگ جانسوز و دلگداز پرویز اول (یاحقی) نگذشته است که جامعه عزادار موسیقی ایران ناباورانه شاهد از دست رفتن زود هنگام پرویز دوم (مشکاتیان)، جوانمردی از سلاله هنرمندان واقعی موسیقی فاخر ایران هستند، آن هم در این فضای سرد و تیره و دوران خشکسالی و بی برگ و باری که بر موسیقی ایران، این هنر مظلوم و مهجور و بی پشت و پناه می گذرد.

به جرئت چنین می توان گفت که با رفتن هنرمند گرانقدر، پرویز مشکاتیان، ستونی دیگر از ستون های فاخر و استوار قصر با شکوه موسیقی معاصر ایران فرو ریخت، آن هم در این قحط سالی و خزان غم آگین باغ هنر موسیقی که هنرمندانی امثال مشکاتیان بایستی در گوشه انزوا و تنهایی و بی توجهی مصادر امور به سر برند و بپوسند و هیچ مقام و نهاد مسئول و دلسوزی سراغی از ایشان نگیرد و آثار ارزنده آنان را که می توانسف چراغی فروزان فرا راه جوانان و نو رسیدگان به دنیای موسیقی باشد به معرض نمایش و اجرا گذارد و چنان نباشد که آثار در سینه مانده شان را با حسرت به سینه گور برند.

جوهر و گوهر اصلی موسیقی، آهنگسازی است. همه مجریان نواهای موسیقی اعم از خوانندگان و نوازندگان در حد زیاد و قابل توجهی قائم به وجود آهنگسازند. مشکاتیان همراه با قدرت نوازندگی سنتور، در آهنگسازی نیز استعدادی فراوان داشت که نمونه بارز و پر ارج آن را می توان در آلبوم شیدائی [آستان جانان] - در همه دیر مغان نیست چو من شیدائی - با صدای پر احساس آقای شجریان به گوش جان شنید و به تکرار...